BÖLÜM 6 !!!

[ultrAslan.alice]

Hemen arkamdaydı. Soruma cevap alamadım. Arkama dönemiyordum. Korkmuş ve afallamıştım. Aynı şeyi 2. kez yaşıyordum. Kolumda bi soğukluk hissettim. Bana dokunuyordu. Bir an irkildim ve geri çekildim. Elimin ucunda bıçak vardı. Gözü bıçağa gitti. İç geçirdi. Sanki bundan korkmamıştı. Gözlerini devirdi ve kolumdan tutup beni hızlıca koltuğa oturttu. Kalbim yerinden çıkacak gibi çarpıyordu. Bir an ne diyeceğini düşünüp konuşmaya başladı;
- Delirmiş olduğumu düşüneceksin belki ama, ben, bu tür şeyler nasıl söylenir bilmiyorum. Yani..
- Büyücü müsün?
İçten bir kahkaha attı. Akciğerlerindeki sesler çok gereksizdi. Gereksizce nefes alıp-verir gibiydi. O sırada gözlerime ateş bastı. Başıma ağrılar giriyordu. Bembeyaz bir ışığın ardından zihnimde parlak görüntüler olmaya başladı. Kısa saçlı bir kız.. Ve yüzünü göremediğim bir adam. Yanyana oturmuş biriyle konuşuyorlardı. Kız, kuş gibi cıvıl cıvıl sesiyle, solgun ve renksiz görünümüyle çok küçük görünüyordu. Bir an onu kendime benzettim. Jasper'ın soğuk ellerini kollarımda hissettim. Kafamı baktığım yerden kaldırmadım. Düşünceler aklımdan uçup, gitti. Kafamı takmamaya çalıştım ama aklım oradaydı. Jasper hala buz gibi elleriyle kolumu sıvazlıyordu.
- Klimayı açmalıyım.
- Ah, hayır. Zaten asıl mesele şu ki, ellerim zaten hep soğuk.
- Nasıl yani?
- Bak. Ben uzun uzun hikayeler anlatıp birşeyi uzatmayı sevmem. Biz.. vampiriz.
O sırada gözlerimi gözlerine diktim. Yerlere yata yata kahkahalar atmak geldi içimden. Ama aptalca görüneceğini biliyordum.
- Ne? diyebildim.
- Öyleyiz.
Gözlerimi devirip ayağa kalktım.
- Bak Jasper. Uykum yok! Ve bu saçma yatak hikayelerine de ihtiyacım yok!
- Alice bütün bunların sebebi bu! Ellerime dokun. deyip ellerini uzattı.
Bir an tereddüt edip, duygularını incitmemek için ellerine dokundum. Buz gibiydi.
- Nabzımı ara.
- Jasp-
- Nabzımı ara!
Bileğini yoklayıp nabzını aramaya başladım. Bileğinin her yerinde aradım ama herangi bi çarpıntı hissetmedim. Gözlerine baktım. İfadesizce bana bakıyordu. Elini bıraktım. Elimi tutup beni çekmeye başladı.
-Gel.
Hiçbirşey söylemeden gittim. Belimden hafifçe tutup bahçede koşmaya başladı. Karşısında günlüğümü yazdığım kiraz ağacının yanına getirdi. Ve bir anda buz gibi bir esinti oldu. Kiraz ağacı yoktu. Ama arka bahçede olduğumuzu fark ettim. Ellerinden hafifçe ayrılıp alaylı bi ifadeyle ona bakmaya çalıştım. Ama olmuyordu. Çünkü gerçekten de şaşkındım.
- Doping?
- Saçmalama! Ellerimi nasıl açıklayabilirsin?
- Jasper, Jasper ben ne diyebileceğimi bilmiyorum. Ama bütün bunlar çok mantıksızca.
- Mantıklı olabilmesi için uzun uzun anlatmam mı gerekiyor?
- Belki de.
Elimden tutup tekrar eve soktu. Herşeyi anladım da, bu elimi-belimi tutup beni oraya buraya götürmesini anlayamıyordum. Kendimi koltuğa attım ve başımı yasladım. Gözlerimi gözlerine dikip;
- Birşeyler dinlemeyi istemiyorum. Sanırım ben, anladım. Gerçek bir yarasaya dönüşebiliyormusun?
Yine gülümseyip,
- Hayır. Ben, ben uzun zamandır vampirim. Babamdan daha uzun süre. Ve ondan daha çok şey gördüm. Daha çok şey yaşadım. Babam, gerçek babam değil. Gerçek babamın yüzüne dair silik hatıralar bile hafızamda yok. Yüzyıllar oldu ben vampir olalı. Ve birçok kurt tarafından saldırıya uğradım.
Bileğini gösterdi. Diş izleri vardı. Bir açıklama bekler gibi gözlerine baktım.
- Saldırı izleri. Vücudumda bunlardan milyonlarca var.
- Peki sen, kaç yaşındasın.
- Yüzyıllarca yaşadım.
- Görünüşün öyle söylemiyor.
Saçlarımı okşayıp,
- Bu görünüşünle sen de vampir yapılsaydın, yüzyıllar boyunca 17 yaşında kalırdın.
Bir an heyecanlandım. Yüzyıllar boyunca 17 yaşında kalmak.. Hep genç ve güzel.. Söylediklerimi anlar gibi güldü. Bir an göz kapaklarım düştü. Çok yorgundum. Ne durumda olduğumu biliyordum. Ama kıpırdamadım. Elleri omzumdaydı. Dizine yatırıp yüzümü incelemeye koyuldu. Açıkçası dokunuşunun serinliği hoşuma gidiyordu...