Volturiler & O

[ultrAslan.alice]

Arkideşler xD 10 Bölüm atlıyorum. Neden diye sorarsanız, o bölümlerdeki konular volturilerle ilgili olması gerekirdi. Volturileri ben yaratmadım, Stephanie yarattı. Bu ona haksızlık olur, telif hakkı ödemem gerekir. Bunu da yapamayacağıma göre ATLADIM Bir önceki bölümde;
Jasper ve Alice evlenip aynı evde kalmak ister. Rosalie bunu istemez çünkü Carlisle Alice'i evlatlık edinecektir. Bu iş olmayınca Jasper ayrılmak ister ve ayrılmak zorunda kalırlar. ><


Gecenin karanlığında kendimi soğuk ve hasta hissediyordum. Ağlamaktan gözlerim balon gibi şişmiş yanıyordu. Ara sıra gözlerime kara perdeler iniyordu ve geleceğe dair şeyler görmeye çalışıyordum. Ama bu halde konsantre olamıyordum. Yastığıma uzanıp onu kollarımın arasına aldım. İyice kıvrılıp ağlamaya başladım. Sürekli ağlıyordum. Artık hıçkırıklara boğulmuştum. Gözyaşlarımla heryerim ıslanmıştı. Artık yalnızdım. Tektim ve yalnızları oynuyordum. Titremeye başladım. Sanki kalbimde titreyen birşeyler vardı.
- Hayır koparma Jazz. diye fısıldadım sessiz geceye.
Jasper beni unutup mühürü bozmaya çalışıyordu. Onun acı çekip çekmediğini bilmiyordum ama ben ateşler içindeydim. Sonra birden içimde bilmediğim bir dürtü beni yavaşça ayağa kaldırdı. Sürüklene sürüklene kapıya gittim. Önce odadan çıktım, sonra evden.. Sokaktan.. Caddeden.. Kendimi kasabanın ormanında buldum. Karanlığın ortasında kurt ulumaları geceyi yırtıyordu. Sürüklene sürüklene acımdan kaçmaya çalışıyordum. Yerlerdeki kuru yapraklar beynimi yırtan sesler çıkarıyordu. Sonra kalbim yavaşladı. Başım dönüyordu. Durdum. Artık sadece ıslak ve sıcak kalbimin yavaş yavaş atışını duyuyordum. Ayağa kalkamıyordum. Kalbim yavaş yavaş susuyordu. O sırada bana doğru yaklaşan ayaklar gördüm. Hemen önüme eğildi. Önce kalbimi dinledi, sonra nabzımı aradı. Ellerinin soğuğunu hissediyordum. Bu soğukluk bana hem çok yakın, hem de çok uzaktı. Sonra içten ve bana sıcak gelen donuk bir ses duydum:
- Alice, tepki ver. Sesimi duyuyor musun? Alice! Uyan.
Sesin sahibini tanıyordum. Benden tepki vermemi istiyordu ama beni hayata bağlayacak hiçbirşey kalmamıştı. Gözümün önünde volturilerin koşuşu vardı. Sonra biri dudaklarıma yapıştı. İçime soğuk bir hava verdi. Bana verilen havanın gücünden mi, yoksa o anın refleksinden mi bilmiyorum ama, anlık ve küçük bir güç geldi.
-Beni bırakma. deyip kolumu beline sardım.
Hala dizindeydim. Omzumdan tutup beni sarsıyordu. Sonra durdu. Yaşsızca ağlıyordu. Vampirce ağlıyordu. Acil hareketlerle beni kucağına alıp koşmaya başladı. Kısa bir süre sonra bir yere girdi. Kapıyı tekmeyle ittirdi ve beni yumuşak bir yere attı. Tüm beceriksizliğiyle kalp masajı yapmaya çalıştı. Sonra durup yıkıldı.
- Onları dinlememeliydim. Mühürü bozmaya çalışmamalıydım.
Sonra kalkıp yanıma uzandı. Gözlerimi yavaşça açtım. Herşey bulanıktı. Sonra netleşti. Uyandığımı hissedip sessizce fısıldadı:
- Pişmanım.
Bunu duyunca hızla ona sarıldım. Kıpırdamadı. Donuk gözleri tavana bakıyordu. Kalktı ve cama doğru yürüdü.
- Bu gece o ormandan sağ çıkmasaydın eğer, ölen ben olurdum! Bu gece hayatın lekesiz bir anında seni intihar ettiriyordum. Şimdi katil ben olacaktım... Kendimi asla affetmeyip volturilere yem olarak teslim ederdim. Seni bulduğumda yaşamıyordun.
- İstemediğim halde ormana gittim. Bir güç beni kaldırıp oraya götürdü. Ya da ben o an delirdim. Ve sen geldin.
- Mührü bozmaya çalıştım.
- Biliyordum.
Cevap bekledim ama cevap vermedi.
- Boşver. Zaten artık önemi kalmadı. dedi sessizce.
- Yani, şimdi gözleri seninkilere benzeyen bir kızım olmayacak mı?

Belki devamı gelir. Bu ara sinirlerim tepemde yazabilirsem yazarm.